De tweede dag op het eiland Penang

Na heerlijk geslapen te hebben was dag twee aangebroken op Penang. Wat gaan we doen vandaag?? We pakten de kaart van Penang erbij met daarop een lijstje "what to do?". Aangezien wij op dag één al veel bekeken hadden, konden wij al veel wegstrepen. Wij kozen er uiteindelijk voor om naar de Botanic garden te gaan. Maar eerst even langs de apotheek, aangezien wij beiden al dagen enorme last hebben van onze maag. Ik zal jullie de details besparen ;)

Gelukkig hadden ze veel medicijnen voor onze klachten. Ik kreeg ook gelijk een antibiotica crème mee, aangezien ik gevallen was op Kota Kinabalu en mijn grote teen aan het ontsteken was. Ik hoor jullie denken...Ja, ik ben iets wat lomp aangelegd ja haha. Nu maar hopen dat alle medicijnen snel gaan werken.

En nu op naar de Botanic garden! Met de taxi was het eventjes rijden door een buurt waar duidelijk rijke en belangrijke mensen wonen. Wat een verschil met de rest van de huizen/hutjes. Sommige huizen hadden zelfs bewaking voor de deur staan. De taxichauffeur vertelde ons later dat in die wijk veel Britten wonen. Oké, vandaar dus.

Aangekomen bij de Botanic garden hadden wij al snel door hoe mooi dit stukje natuur was. Het bleek een soort grote tuin te zijn die vlak tegen de bergen aanlag waar ook weer een stuk jungle begon. Met veel harde geluiden om ons heen van onbekende dieren liepen wij vol bewondering door de paden. Buiten de enorme bomen en watervallen, zag je daar ook veel kleine makaki aapjes en leguanen. Na een tijdje rondgelopen te hebben, hadden wij het wel gezien. Dit konden wij ook weer wegstrepen van ons "what to do" lijstje.

Eenmaal in de taxi vroeg de chauffeur of wij ook de Penang Hill hadden bekeken. De Penang Hill?? Die hoef ik toch niet te beklimmen hè?! De chauffeur legde uit dat wij echt naar de top van die berg moesten, omdat je daar een uitzicht hebt over het gehele eiland Penang. En hij stelde mij gerust door te vertellen dat je met een treintje naar boven gaat. Poeh, ik moet er ook niet aan denken om een berg te beklimmen in 35 graden. Ik heb vakantie hè haha. Dus omkeren maar en op naar de Penang Hill!

Bij de berg aangekomen moest ik even slikken. De berg was erg steil en het treintje ging helemaal naar de top. Ik zou Tamara niet zijn als er niet meteen allemaal vragen door mijn hoofd zouden spoken, dus ik stapte naar een medewerker toe en stelde hem een aantal vragen: Zitten wij vast met veiligheidsbeugels? = Nee. Hebben wij dan een gordel om? = Nee. Zijn er nooit ongelukken met dit treintje gebeurd? = Nee. Hmmm oké echt heel gerustgesteld was ik niet, maar we doen het!

Met samengeknepen billen ( ik dan) zaten we in het treintje op weg naar de top. Uiteindelijk viel de rit hartstikke mee en waren wij zo boven. Wat een geweldig uitzicht had je vanaf daar zeg! Het was wel echt een toeristische activiteit, dus om een foto te maken moest je je tussen alle mensen wurmen en snel een kiekje schieten.

Buiten het genieten van het uitzicht kon je op de top van de berg ook wat eten en drinken: check! Daarnaast kon je een slang vasthouden en daarmee op de foto: check! En je kon nog wat verder omhoog om een nog beter uitzicht te hebben: check, dat doen wij ook gewoon even...

Zonder te weten hoever het naar boven was, kregen wij halverwege een klein beetje spijt. De kuitjes begonnen te trekken en het uitzicht werd er alleen maar minder op. Hmmm, ik mag hopen dat wij dalijk een mega bijzonder uitzicht hebben, want dit doe je bijna niet voor je lol haha. Ondertussen zag ik Jan-Arie steeds moeilijker gaan kijken. Ik vroeg aan hem wat er aan de hand was, waarop ik de reactie kreeg: "Is hier een wc?" Nee, Jan aar midden op een klim heb je geen toilet. De buikgriep ging opeens opspelen en hij keek mij aan als een wanhopig kind van 6. En nu?? Zijn gezicht vertrok steeds meer. Er zit niets anders op...Hij dook snel tussen de hoge bomen en lianen. Ik ging op de uitkijk staan en ja hoor er kwam precies een tuinman op een brommer aangereden. Nee toch!!! Ik zwaaide vriendelijk naar hem en zei gedag. Hij keek wat vreemd en minderde vaart, want wat doet een vrouw daar alleen bij de bosjes?! Gelukkig reed hij snel door. Vervolgens kregen wij een enorme lachbui die de hele weg omhoog aanhield. Dit kan ook alleen maar weer ons overkomen.

Opgelucht konden wij weer verder omhoog. Wat ons opeens opviel was dat er niemand anders omhoog ging. De borden gaven aan dat het nog 500 meter was. Het laatste stuk leek wel 3 kilometer. Eindelijk op de top aangekomen, keken wij elkaar aan. Is dit het?? We volgden de laatste pijlen en kwamen uit bij een......plantentuin. Wat? Is hier geen bijzonder uitzicht? Zijn wij hiervoor helemaal naar boven gelopen? Ik vroeg het nog even na bij een medewerker die tickets verkocht voor de "bijzondere" plantentuin. Dat ze hiervoor nog geld vragen. Je zou bijna geld toe moeten krijgen voor de reis hiernaartoe! Er zat niets anders op. We gaan maar weer de hele weg terug. Ondertussen ging de zon al onder en waren wij een paar uur verder...man wat zullen wij morgen een spierpijn hebben...