Het paradijs Langkawi

Nadat wij twee dagen op het eiland Penang hadden doorgebracht en veel culturele indrukken hadden opgedaan, gingen wij nu verder reizen naar het eiland Langkawi. Dit deden wij per boot.

Op de boot aangekomen bleek het enorm koud te zijn. Ik had het idee of er geen deuren in de cabine zaten en je bovenop het dek stond. Hier hadden wij dus niet op gerekend met onze korte broeken en t- shirtjes aan...Jan Arie kwam toen met het goede idee om onze slaapzak te pakken waarmee we in de jungle geslapen hadden. Top! Er was één maar...bovenop onze tassen lagen ongeveer alle tassen van de overige passagiers. Na lang worstelen met de tassen konden we eindelijk ons lichaam weer opwarmen naar een normale temperatuur.

De bootreis duurde ongeveer 2,5 uur en aangekomen op Langkawi hadden wij nog geen idee waar wij heen moesten. Bij een toeristenbalie kregen wij allerlei informatie over de ligging van de stranden en over hotels, waarna wij onze keus hadden laten vallen op een hotel ten zuiden van de kust van Langkawi. De kamers zagen er op de foto's erg mooi uit en ze hadden daar hele gave boomhutjes. Dus boeken maar!

Aangekomen bij ons hotel moesten wij even slikken. Dit zag er heel anders uit als op de foto's. De lobby was erg armoedig en kwam totaal niet overeen met onze indruk vooraf. Daarbij werden wij helemaal gek van de Hindoe muziek die knetterhard stond. "Maar laten we positief blijven en er gewoon vanuit gaan dat de kamers en het strand wel mooi zijn", zei Jan- Arie. Ik probeerde zijn optimisme over te nemen en ik voelde mij gelijk een stuk rustiger.

Na enige tijd wachten was onze kamer klaar en liepen wij richting het strand. Wij hadden 2 nachten in een houten huisje en 4 nachten in een boomhut geboekt. Toen wij richting ons huisje liepen wisten wij niet wat wij zagen. Wowwww, dit is echt een paradijs in tegenstelling tot de entree van het hotel!

Het is bijna niet te beschrijven hoe mooi het zee-uitzicht was vanuit onze boomhut. Zo wil toch iedereen wakker worden elke dag?! Het strand was heerlijk rustig, waardoor je het idee kreeg dat het een privé strand was. Onze bedjes stonden elke ochtend klaar en de zee was op een afstand van ongeveer 20 meter. Het zand was bijna wit en het water was enorm blauw. Jeetje, wat mis ik dit alles nu al!!

Op de tweede dag lagen wij heerlijk op ons strandbedje totdat Jan-Arie iemand herkende in de verte. Het bleek een stel uit A'dam te zijn die wij ontmoet hadden op het duikeiland Mabul. Hij zat bij mij in de groep van de Padi cursus. Wat een toeval dat wij ze precies hier weer tegenkomen!! Ook zij waren net zo verbaasd om ons te zien. Wij hebben met hun uiteindelijk enorm gezellige avonden gehad. Dit begon elke avond met wat drankjes tijdens de zonsondergang en eindigde met wat drankjes bij een plaatselijk strandbarretje Babylon.

Om van alles te bekijken op het eiland, hadden wij voor een paar dagen een brommer gehuurd. In de ochtenden gingen wij er dan op uit om dingen te bekijken, zoals een krokodillen boerderij, de bekende zeven watervallen en een enorm hoge kabelbaan. De middagen hielden wij dan voor luieren op het strand, aangezien het dan ook te warm was om dingen te gaan bezichtigen.

De lokale mensen op Langkawi waren bijzonder vriendelijk. Voornamelijk hadden wij een zwak voor één man, Dean. Deze man werkte bij een bedrijfje op het strand voor watersport. Hij was zo vriendelijk en bescheiden. Hij kwam elke dag even een praatje maken en hij inspireerde ons doordat hij zo gelukkig was met zo weinig. Hierdoor beseften wij hoe goed wij het hebben in Nederland en hoe tevreden wij moeten zijn.

Op de derde dag kwam Dean naar ons toe met een verzoek. Hij wilde ons samen met het andere Nederlandse stel vragen voor een "fotoshoot" bestemd voor een nieuwe folder voor de watersport. Wij moesten hier eerst vreselijk om lachen en zagen het nog niet zo voor ons, maar we wilden wat terugdoen voor Dean en besloten uiteindelijk "ja" te zeggen. Ook het andere Nederlandse stel vond het wel geinig en besloot het ook te doen.

De dag erna moesten wij om 10 uur 's morgens klaar staan en wij wisten niet wat ons te wachten stond. Uiteindelijk bleek dat wij op een jetski naar een onbewoond eilandje toe moesten varen, waar de fotograaf op ons wachtte. Dit eiland was een hotspot voor toeristen, aangezien bij dit eiland grote arenden werden gevoerd. En hier kreeg ik het dus een beetje benauwd van...Ik ben namelijk als de dood voor vogels, laat staan voor deze! Voor de foto's moesten wij op de jetski heen en weer varen tussen de arenden en dat ongeveer een half uur lang. Toen de kiekjes daar genomen waren liet Dean ons nog andere eilandjes zien. Jeetje wat was dit afzien zeg ;) haha. Op een laatste eilandje wilde de fotograaf nog een paar foto's maken waarbij wij aan het zwemmen waren. Dit vonden wij natuurlijk geen probleem in 40 graden. Na ongeveer 3 uur waren wij weer terug bij ons strand. De brochure en de foto's worden naar ons huis gestuurd, dus we zijn benieuwd...

De laatste dag wilden wij nog twee dingen bezichtigen: cable car & seven wells. Op ons brommertje gingen wij 's morgens op pad. Aangekomen bij de "seven wells" kreeg ik weer even een schrikmomentje...ik zag een enorm steile heuvel die wij op moesten lopen en enorm veel traptreden (rond de 500). Niet weer hè?! Vol goede moed liepen wij die heuvel op en het duurde niet lang voordat ik aardig buiten adem raakte en mijn kuitjes weer begonnen te trekken. Poeh wat doen wij onszelf aan.

Tijdens onze wandeling omhoog wilden wij foto's maken. Bij het overgeven van de camera bleek het veiligheidsbandje iets te goed te werken. Hij bleef namelijk achter mijn pols hangen en viel hierdoor op de grond. Ook dat nog?! De camera was helaas niet meer te redden. De stenen traptreden en de plassen water waren hem fataal geworden. Wij hebben toen behoorlijk staan balen en er wat woordjes uit gegooid, maar we konden het helaas niet meer terugdraaien. Gelukkig hebben wij een goede reisverzekering en hadden wij onze iPhone nog om foto's mee te maken :)

De watervallen waren achteraf zeker de moeite waard om te zien, al dacht ik daar anders over toen ik onderweg naar boven was en nog geen druppel water hoorde kletteren.

De laatste avond op Langkawi was aangebroken en wij hadden hier toch wel wat moeite mee. Het is zo geweldig mooi daar en dit betekende tevens dat de laatste dagen van onze reis waren aangebroken. Nog één keer hebben wij heerlijk verse vis gegeten op het eiland en genoten van de zonsondergang en het zee-uitzicht.

De ochtend van ons vertrek wilden wij nog even Dean gedag zeggen en hem bedanken voor alles. Wij hadden nog vers brood en zakken chips over en besloten dit aan hem te geven. Jan-Arie wilde hem als klein gebaar ook graag een horloge geven die hij op het eilandje gekocht hadden. Dean was helemaal overrompeld en wist gewoon niet meer wat die moest zeggen. Nu was het toch echt tijd om te gaan. Dean riep nog even naar ons dat als wij volgend jaar terug zouden komen, hij nog steeds het horloge zou dragen. Wat een bijzondere man!

Het was (helaas) tijd voor de laatste doorreis, op naar Kuala Lumpur...

Veel liefs Jan-Arie & Tamara